کد مطلب:312364 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227
روایت دوم
امام زین العابدین حضرت سجاد (ع) لحظه های جاودانه ی شهادت امام حسین (ع) و برخی از یاوران نزدیكش را این گونه ترسیم می فرماید:
لما اشتد الامر بالحسین بن علی بن ابی طالب (س) نظر الیه من كان معه فاذا هو بخلافهم، لانهم كلما اشتد الامر تغیرت الوانهم و ارتعدت فرائصهم و وجلت قلوبهم و كان الحسین (ع) و بعض من معه من خصائصه تشرق الوانهم و تهدی ء جوارحهم و تسكن نفوسهم [1] .
وقتی كار جنگ بالا گرفت و نبرد با حسین بن علی (ع) به اوج رسید، كسانی كه با او بودند، او را می دیدند كه وضع و حالی خلاف آنان دارد. هر چه نبرد سخت تر می شد، رنگ آنان از رخ می رفت و بدن هاشان به لرزه می افتاد و دل هاشان را ترس برمی داشت. امام حسین (ع) و برخی از كسانی كه از یاران نزدیك او به شمار می آمدند، با شدت گرفتن نبرد رنگ چهره هاشان درخشان تر می شد، بدن هاشان آرام تر می نمود و دل هاشان آرامش می گرفت.
این قبیله ی نور با ادراك حقیقت ایمان به اوج آن بال گشوده اند و قلب های شفاف و آینه وار آنان محل تجلیات حق گشته و جسم خاكی آنان در هاله ای نور فرو رفته
[ صفحه 234]
است. نورانیت پیكر خاكی [2] و آرامش و سكون [3] بیرونی (جوارح) و درونی (نفوس) آنان، از آثار ایمان ژرف آنان به خداوند و رسول او و ائمه (ع) و معارف بلند اسلام از مبدأ تا معاد است.
امام سجاد (ع) در كلامی دیگر در مناجات با پرودرگار خویش، منشأ آرامش و سكون اولیای خداوند را این گونه بازگو می كند:
الهی بك هامت القلوب الوالهة و علی معرفتك جمعت العقول المتباینة، فلا تطمئن القلوب الا بذكراك و لا تسكن النفوس الا عند رؤیاك [4] .
خدای من، دل های شیدا حیران تواند و همه ی خردهای ناهمساز بر معرفت تو دمسازند. دل ها جز به یاد تو آرامش نمی گیرند و جان ها جز به دیدار تو آرام نمی یابند.
اینك بعد از اندیشه در این چند جمله ی مناجات امام سجاد (ع) بنگرید كه امیرمؤمنان (ع) رؤیت خداوند را چگونه شرح و بیان می كند:
جاء حبر امیرالمؤمنین - صلوات الله علیه - فقال: یا امیرالمؤمنین هل رأیت ربك حین عبدته؟ قال: فقال: ویلك ما كنت اعبد ربا لم أره. قال: و كیف رؤیته؟ قال: ویلك لا تدركه العیون فی مشاهدة الابصار ولكن رأته القلوب بحقائق الایمان [5] .
[ صفحه 235]
دانایی از اهل كتاب به نزد امیرمؤمنان آمد و پرسید: ای امیرمؤمنان، آیا پروردگارت را به هنگام عبادت دیده ای؟ امام فرمود: وای بر تو، من پروردگاری را كه نبینم عبادت نمی كنم. او پرسید: دیدار خداوند چگونه است؟ امام فرمود: وای بر تو؛ چشم ها در مشاهده ی بصری او را درك نمی كنند، بلكه دل ها او را در حقیقت ایمان می بینند.
به راستی سیدالشهدا (ع) و یاران برتر او مانند عباس بن علی (ع)، به سبب دسترس به حقیقت ایمان، چشم دل به جمال جمیل حق گشودند و از دریچه ی نگاه ایمان به قامت محبوب حقیقی نگریستند. آنان با سری پر شور از عشق پروردگار، با اطمینان و سكون نفس، جان خود را سپر تیر بلا كردند و غیر دوست را با همتی مردانه به كناری نهادند.
لما اشتد الامر بالحسین بن علی بن ابی طالب (س) نظر الیه من كان معه فاذا هو بخلافهم، لانهم كلما اشتد الامر تغیرت الوانهم و ارتعدت فرائصهم و وجلت قلوبهم و كان الحسین (ع) و بعض من معه من خصائصه تشرق الوانهم و تهدی ء جوارحهم و تسكن نفوسهم [1] .
وقتی كار جنگ بالا گرفت و نبرد با حسین بن علی (ع) به اوج رسید، كسانی كه با او بودند، او را می دیدند كه وضع و حالی خلاف آنان دارد. هر چه نبرد سخت تر می شد، رنگ آنان از رخ می رفت و بدن هاشان به لرزه می افتاد و دل هاشان را ترس برمی داشت. امام حسین (ع) و برخی از كسانی كه از یاران نزدیك او به شمار می آمدند، با شدت گرفتن نبرد رنگ چهره هاشان درخشان تر می شد، بدن هاشان آرام تر می نمود و دل هاشان آرامش می گرفت.
این قبیله ی نور با ادراك حقیقت ایمان به اوج آن بال گشوده اند و قلب های شفاف و آینه وار آنان محل تجلیات حق گشته و جسم خاكی آنان در هاله ای نور فرو رفته
[ صفحه 234]
است. نورانیت پیكر خاكی [2] و آرامش و سكون [3] بیرونی (جوارح) و درونی (نفوس) آنان، از آثار ایمان ژرف آنان به خداوند و رسول او و ائمه (ع) و معارف بلند اسلام از مبدأ تا معاد است.
امام سجاد (ع) در كلامی دیگر در مناجات با پرودرگار خویش، منشأ آرامش و سكون اولیای خداوند را این گونه بازگو می كند:
الهی بك هامت القلوب الوالهة و علی معرفتك جمعت العقول المتباینة، فلا تطمئن القلوب الا بذكراك و لا تسكن النفوس الا عند رؤیاك [4] .
خدای من، دل های شیدا حیران تواند و همه ی خردهای ناهمساز بر معرفت تو دمسازند. دل ها جز به یاد تو آرامش نمی گیرند و جان ها جز به دیدار تو آرام نمی یابند.
اینك بعد از اندیشه در این چند جمله ی مناجات امام سجاد (ع) بنگرید كه امیرمؤمنان (ع) رؤیت خداوند را چگونه شرح و بیان می كند:
جاء حبر امیرالمؤمنین - صلوات الله علیه - فقال: یا امیرالمؤمنین هل رأیت ربك حین عبدته؟ قال: فقال: ویلك ما كنت اعبد ربا لم أره. قال: و كیف رؤیته؟ قال: ویلك لا تدركه العیون فی مشاهدة الابصار ولكن رأته القلوب بحقائق الایمان [5] .
[ صفحه 235]
دانایی از اهل كتاب به نزد امیرمؤمنان آمد و پرسید: ای امیرمؤمنان، آیا پروردگارت را به هنگام عبادت دیده ای؟ امام فرمود: وای بر تو، من پروردگاری را كه نبینم عبادت نمی كنم. او پرسید: دیدار خداوند چگونه است؟ امام فرمود: وای بر تو؛ چشم ها در مشاهده ی بصری او را درك نمی كنند، بلكه دل ها او را در حقیقت ایمان می بینند.
به راستی سیدالشهدا (ع) و یاران برتر او مانند عباس بن علی (ع)، به سبب دسترس به حقیقت ایمان، چشم دل به جمال جمیل حق گشودند و از دریچه ی نگاه ایمان به قامت محبوب حقیقی نگریستند. آنان با سری پر شور از عشق پروردگار، با اطمینان و سكون نفس، جان خود را سپر تیر بلا كردند و غیر دوست را با همتی مردانه به كناری نهادند.
[1] بحارالانوار، ج 44، ص 297؛ معاني الاخبار، ص 288.
[2] دشمنان امام حسين (ع) نيز با وجود آن همه سياهي و تباهي، نورانيت پيكر پاك حسين (ع) را اين چنين گزارش كرده اند: «هلال بن نافع مي گويد: كشته اي نديده ام كه در خون خود غلتان باشد، ولي چهره اش نوراني تر از حسين (ع) باشد. نور چهره و جمال پرهيبت او مرا از انديشه ي كشتنش بازداشت». بحارالانوار، ج 45، ص 57؛ اللهوف، ص 113؛ خصائص الحسينية، ص 236.
[3] در قرآن مي خوانيم: «هو الذي انزل السكينة في قلوب المؤمنين ليزدادوا ايمانا مع ايمانهم (فتح: 4)؛ اوست كه سكينه و آرامش را در دل هاي مؤمنان نهاد تا بر ايمان خويش بيفزايند» و در ذيل آن در روايات اهل بيت (ع) مي يابيم: كه «سكينه» همان «ايمان» دانسته شده است: الكافي، ج 2، ص 15، ج 1 و 3 (باب في ان السكينه هي الايمان). زواياي ديگر اين موضوع در فصل «آيينه ي زيارات» خواهد آمد.
[4] الصحيفة السجادية الجامعة، ص 418؛ مفاتيح الجنان، ص 128 مناجاة الذاكرين.
[5] الكافي، ج 1، ص 97، ح 6 (باب في ابطال الرؤية).